هوالکافی
سلام به همه این مدت به خاطر امتحانات وقت نشد بیام ... خیلی سرم شلوغ بود, اصلا امسال خیلی سال سختی بود برام و هنوز هم هست ... منتظر آخر ماه مبارک هستم که خدا بهم خبر های خوب بده ان شالله

اصلا باورم نمیشه که ماه ضیافت از فردا شروع میشه . البته خیلی ناراحتم که به دلایلی مجبورم تو غربت و دور از وطن و دور از پدر مادر عزیز سر سفره ی افطار بشینم . یعنی اگه به خاطر این قول خدا به بنده هاش نبود که "بعد از هر سختی آسانیست", تا الان دق کرده بودم ...
خودش میدونه که در همین لحظات آخر ماه شعبان, چه حال وخیم وصف ناپذیری دارم.
یادش بخیر پارسال همین موقع ها ایران بودم و چقدر مزه داد, آخه مگه میشه تو ایران ماه ضیافت مزه نده ... نزدیک غروب که میشد, بابام با نون تازه و کیف اداره اش میومد خونه, اون لحظه ها همیشه از شبکه ی سه, مستقیم از حرم حضرت معصومه (س) قرآن پخش میشد و بعد از سپری کردن دو ساعت مونده تا اذان با بابا اینا و صحبت و بگو مگو, برنامه ی ماه عسل شروع میشد و مامانم که اولین نفر چراغ سفره ی افطار و با جوش آوردن آب چای روشن میکرد و بابام که نیم ساعت مونده به اذان میرفت بیرون و با آش و حلیم و زولبیا برمیگشت و طنین ربنا, بعد من و مسجد و مادرجان .... ای خدا ... حال دلم ... دلم رو دریاب ...
بگذریم ...

ولی در کل, جدای از دلتنگی, ماه رمضان, ماهیست که حال و هواش رو هرجا که باشیم, میتونیم حس کنیم ... اینطوری نیست که تو یه نقطه ی جهان اگه باشی, این ضیافت و نتونی حس کنی

راستی چقدر ورود این 175 شهید غواص مثل یه نسیم خنک بود ... با اینکه توی تشییع پیکرهای پاکشون نبودم ولی رایحه ی بهشت و که از سمت این مرواریدهای خاکی میومد, به راحتی میتونستم استشمام کنم. نمیدونم باز انگار روضه ی علی اکبر امام حسین برپا شده بود ... کاش دست ما رو هم بگیرن و ببرن به جنت الاعلی  

پیشاپیش حلول ماه مبارک رو, این ضیافت بزرگ و به همه ی مخاطبین عزیز تبریک میگم
ان شالله خدای مالک دلها این فرصت رو به همه ی ما بده که بتونیم هرچی میتونیم از این سفره ای که پهنه استفاده کنیم و رذایل اخلاقی رو از خودمون دور کنیم علی الخصوص اذیت و آزار دیگران که متاسفانه خیلی هامون با اینکه ادعای مسلمونی داریم, بهش دچار هستیم

یا علی